در کتاب مقدس در سفر پیدایش6: 5-6 می خوانیم: « و خداوند دید که شرارت انسان در زمین بسیار است و هر تصور از خیال‌های دل وی دائماً محض شرارت است. و خداوند پشیمان شد که انسان را بر زمین ساخته بود و در دل خود محزون گشت.» مشاهده می کنیم که این خدا، خدایی است که از آینده انسان بی خبر بوده و در هنگام خلقت انسان تصورش را هم نمی کرده که انسان دست به شرارت بزند یا حتی به آن فکر کند! خدا از کرده ی خود پشیمان می شود ولی دیگر راه بازگشتی نیست. پس محزون و ناراحت می شود! خدایی که بدون علم و حکمت دست به کاری می زند سزاوار پرستش است؟
در جای دیگر در سفر پیدایش11: 5 می خوانیم: « و خداوند نزول نمود تا شهر و برجی را که بنی آدم بنا می‌کردند ملاحظه نماید» از این آیه برمی آید که: خداوند نمی دانسته بنی آدم در حال انجام چه کاری هستند و لازم بود نزول کند تا پی به کارهای انسان ها ببرد! و این نزول یعنی اینکه خدا در مکانی بالاتر از زمین قرار دارد و برای سرکشی آنجا را ترک کرده است! و آنجا آنقدر دور بوده که از آن فاصله نمی شد زمین را ببیند یا قادر به دیدن نبوده است! آیا این خدای ضعیف و نیازمند، سزاوار خدایی ست؟ کدام خدا بیشتر شایسته ی پرستش است؟ خدای قرآن یا خدای کتاب مقدس؟
