در کتاب مقدس آمده است که خداوند آدم و حوا را از نزدیک شدن به دو درخت منع کرده است ولی مار آنها را فریفت و ابتدا حوا و سپس آدم از میوه ی یکی از آن دو درخت (معرفت)خوردند و بدینسان آدم که سمبل انسانها بود گناه کرد. خدا بر انسانها غضب کرد و همۀ مردم به خاطر گناه آدم که سمبل انسانها بوده محکوم به جهنم هستند (پیدایش15:3)؛ این مسئله موسوم به "گناه اولیه" است. در اثر این اتفاق آدم تقدسش را از دست داد و طبیعتش فاسد شد و این گناه او به صورت موروثی به همه ی ابناء بشر منتقل شد! پولس با تاکید فراوان بر این مسئله اذعان دارد که همه ی انسان ها از بدو تولد گناه کارند و نجات نخواهند یافت مگر با ایمان به مسیح. پولس در این باره می گوید: «پس همانگونه که گناه به واسطه یک انسان وارد جهان شد و به واسطه گناه مرگ آمد»(رساله پولس به رومیان 5: 12) . به عقیده ی وی خداوند پسرش را در قالب انسان به زمین فرستاد تا برای نجات انسان ها فدا شود! پس با به صلیب کشیده شدن مسیح آن فدیه پرداخت شد و انسان ها نجات یافتند! و تنها راه نجات هر انسانی تنها ایمان به این قضیه است. پولس می گوید:«که در وی به سبب خون او فدیه، یعنی آمرزش گناهان را به اندازة دولت فیض او یافته ایم»(رساله به افسسیان 1 : 7).
حال سوال اینجاست! خداوندی که به خاطر گناه پدری، همه ی نسلش را مجازات می کند، ظالم نیست؟ آیا همه ی انبیای قبل از عیسی، به خاطر آن گناه نخستین به جهنم رفته اند؟ چگونه همه ی انبیا و حتی حواریون این مسئله را نادیده گرفته اند؟ اگر خداوند آنقدر مهربان است که به فکر نجات انسان ها باشد، چرا بی حساب آنها را نمی بخشد و خود را نیازمند فدیه آن هم پسر خودش می داند؟ به کشتن دادن فردی بی گناه، عین ظلم نیست؟ آیا همه ی اینها بهانه ای برای فرار از گناه نیست؟
